Irlandia to kraj, na którego godle widnieje harfa, symbol muzyki. I nie jest to przypadek –  dla Irlandczyków muzykowanie jest nie tylko częścią narodowej tożsamości, ale i naturalną potrzebą. Mówiąc o muzyce irlandzkiej trzeba podkreślić rolę muzyki ludowej jako ważnego elementu miejscowej kultury. Zaliczają się do niej tańce, pieśni oraz muzyka instrumentalna. Pierwsze zachowane źródła sięgają 300 lat wstecz, odkąd zaczęto spisywać melodie oraz słowa – wcześniej przekazywano je drogą ustną. 

Muzyka irlandzka ma swoje korzenie w kulturze celtyckiej, angielskiej czy szkockiej. W początkowym założeniu była to muzyka solowa, z melodią poddawaną różnym wariacjom i wzbogacona mnóstwem ornamentów. Z czasem zaczęto używać instrumentów perkusyjnych i harmonicznych. Tradycyjnie instrumentarium stanowią m.in. skrzypce, banjo, harfa, mandolina, dudy, flet, concertina, akordeony (guzikowy i klawiszowy), melodeon, bodhrán. Na liście tej brakuje fortepianu – wielu badaczy i teoretyków muzyki irlandzkiej krytykuje jego użycie. W muzyce zespołowej dominuje natomiast charakterystyczna dla muzyki etnicznej heterofonia, czyli równoczesne wykonywanie melodii i improwizacji na jej temat. 

Kultura muzyczna Irlandii jest też silnie związana z tańcem. Najbardziej tradycyjnym rodzajem tańca jest step-dance, w którym ubrani w charakterystyczne stroje a nawet peruki tancerze wykonują pojedynczo skomplikowane figury. Zalicza się do niego reel, hornpipe, slide czy jig wraz z wieloma odmianami. Ostatni z nich wywodzi się od formy clean march,  którą wykonywano dla uczczenia zwycięstw odniesionych w bitwach. 

Innym rodzajem tańca, który wykształcił się pod koniec XIX wieku jest taniec towarzyski nazywany Ceili. 

W latach dziewięćdziesiątych międzynarodową popularność zyskało wokalno-taneczne widowisko o nazwie Riverdance. Wykorzystuje ono cechy step-dance oraz nowo skomponowaną muzykę opartą jednak na tradycji irlandzkiej. Stało się ono jedną z najbardziej popularnych produkcji tanecznych na świecie i zrewolucjonizowało obraz irlandzkiego tańca na świecie. 

W muzyce Irlandzkiej obok tańców ważne miejsce zajmują też śpiewane po irlandzku lub angielsku arie. Wyróżnia się w nich styl Sean Nós –  tzw. stary styl. Charakteryzuje się on brakiem akompaniamentu, nieregularnym metrum oraz tekstem w języku irlandzkim na temat miłości lub tekstem w formie kołysanki czy lamentu. Tradycja Sean Nós jest kultywowana szczególnie na obszarach, w których irlandzki jest pierwszym użytkowym językiem –  głównie na południu i zachodzie Irlandii. 

Innym wyszczególnionym stylem jest The Caoineadh, inaczej lament. W swej genezie był formą rytualną – kobiety stojące w kręgu opłakiwały śmierć bliskiej osoby. Gdy ktoś odchodził z tego świata, do istniejącej już melodii zlecano dopisanie tekstu, w którym opisywano cechy zmarłego, jego genealogię i przedstawiano fantastyczne wizje. 

Pomimo upływu lat i zmiany muzycznych trendów, tradycyjna muzyka irlandzka jest dziś wciąż kultywowana. Wielu młodych artystów i muzyków czuje się spadkobiercami dziedzictwa przodków i wciąż zachowuje pamięć o dawnych tradycjach, czerpiąc z nich inspiracje i reinterpretując je. Muzyka w Irlandii jest częścią codziennego życia jej mieszkańców i naturalną potrzebą, która jest głęboko zakorzeniona w ich tożsamości. 

Na orkiestrę smyczkową, aranżacja –  Cormac McCarthy, Paul Campbell, Linda Buckley, Sam Perkin, Niamh Varian-Barry, Michael Keeney

The Gloaming –  zespół założony w 2011 roku, nazwany Irish Traditional Music Supergroup, znacząco przyczynił się do odrodzenia muzyki irlandzkiej https://www.youtube.com/watch?v=-w7cjXAtpJ4&t=5s 

The Moxie –  zespół założony przez młodych muzyków w 2011 roku. https://www.youtube.com/watch?v=mLkg8XeKwV4&t=6s