Jest rok 1935. Niepodległa Albania to jeszcze państwo bardzo młode – niezależność od Imperium Osmańskiego ogłosiło bowiem zaledwie 23 lata wcześniej. W niewielkim, urokliwym miasteczku Grijokastra na świat przychodzi Feim Ibrahimi – jeden z najzdolniejszych przyszłych kompozytorów w swojej ojczyźnie. 

Ibrahimi należał do pierwszej z dwóch generacji albańskich kompozytorów, jednakże przed nim nie było jeszcze twórcy, który nie studiowałby za granicą. 27-letni Feim postanawia zostać studentem nowo powstałego Konserwatorium Muzycznego w Tiranie (stolicy Albanii), gdzie trafia do klasy kompozycji Tisha Daiji. Po ukończeniu studiów w 1966 roku zostaje pedagogiem w Instytucie Sztuk w Tiranie oraz w Studiu Filmowym Nowa Albania. To ostatnie nie jest tu przypadkiem – w latach 1967-1990 Albańczyk napisał muzykę aż do ośmiu filmów fabularnych.

Tak jak większość ówczesnych kompozytorów, Feim Ibrahimi również musiał mierzyć się z kulturalną izolacją od państw zachodnich, brakiem wolności tworzenia oraz silnymi naciskami i wpływami socrealizmu. Pozostał jednak nieugięty – każdy jego wyjazd za granicę był kolejną okazją do poszerzenia wiedzy na temat bieżących faktów ze świata muzyki. W roku 1975 potajemnie pisze atonalną Sonatę Wiolonczelową. Nurt atonalności był odrzucany przez sprawujących władzę komunistów, o czym przekonamy się słuchając utworów Dmitrija Szostakowicza bądź też wczesnych dzieł Andrzeja Panufnika. Jak możemy się domyślać, wiolonczelowe dzieło Ibrahimiego ujrzało światło dzienne dopiero po upadku socjalistycznego reżimu – w roku 1990. W ostatnich latach życia u artysty wzrasta zainteresowanie muzyką elektroniczną. Otrzymuje również odznaczenie “Artysty Ludu” – przyznawane jest ono największym albańskim twórcom i jest tam najwyższym z możliwych uhonorowań. Feim Ibrahimi umiera na atak serca w roku 1997.

Gdyby chcieć całościowo opisać twórczość bohatera dzisiejszego artykułu, trzeba by powiedzieć, że poza symfonią, dwoma koncertami fortepianowymi, wspomnianą już sonatą wiolonczelową i jeszcze kilkoma utworami przeznaczonymi na inne instrumenty, dorobek kompozytorski Ibrahimiego to przede wszystkim miniatury fortepianowe. Gatunek ten jest również popularny u innych kompozytorów z tamtego regionu. Utwory te są krótkie (trwają najczęściej około 2-3 minut), oparte na melodiach ludowych i nierzadko urozmaicone we fragmenty pełne wirtuozerii. Nierzadko te melodie są zwyczajnie tańcami folklorystycznymi, takimi jak Valle bądź też Nina-Nana. Dzisiaj chcielibyśmy zarekomendować Państwu posłuchanie trzech znakomitych miniatur Feima Ibrahimiego, a będą to: walc, toccata oraz bliżej nieokreślony taniec.

Życzymy odsłuchu pełnego dobrych wrażeń i pozytywnych emocji!