Słownik Języka Polskiego podaje trzy znaczenia słowa elegia:
1. «utwór liryczny o tematyce żałobnej, pożegnalnej»
2. «w poezji antycznej: utwór ujęty w formę dystychu składającego się z heksametru i pentametru»
3. «utwór instrumentalny lub wokalny o smutnym charakterze, popularny w XIX w.»
Dzisiaj zapoznamy Was z doskonałym przykładem definicji trzeciej – instrumentalnym dziełem legendarnego Rachmaninowa.

Jedną z ciekawszych, często pozostających na w cieniu muzyki orkiestrowej czy solowej, sfer muzycznych, jest kameralistyka – twórczość przeznaczona na małe zespoły instrumentalne. Jednym z najpopularniejszych kameralnych składów jest trio fortepianowe. Zespół tego typu tworzy oczywiście fortepian, a także skrzypce i wiolonczela. Na potrzeby tej obsady wykształciło się trio fortepianowe jako forma. Najczęściej ma budowę trzyczęściową – nawiązującą do klasycznej formy sonatowej. Jednak trio, które dzisiaj polecimy, zbudowane z jednej, rozbudowanej części.

Trio elegijne g- moll nr 1 Siergieja Rachmaninowa – jeden z najpopularniejszych, a zarazem najpiękniejszych utworów kameralnych tego rosyjskiego twórcy. Główny temat – niezwykle liryczny i poruszający – pojawia się w nim niemal od samego początku. Utwór wypełnia zachwycający dialog między skrzypcami, a wiolonczelą, nad który od czasu do czasu wychodzi pozostająca nieco w tle partia fortepianu – wypełniająca piękny rozwibrowany dźwięk harmonią. Ta muzyka to płacz- głęboki i ciemny lament wiolonczeli i niewinny lekki ale i rozrzewniony płacz skrzypiec, dopełniony niekiedy złowrogim głosem wydobywającym się z wnętrza fortepianu.

Mamy nadzieję, że wysłuchanie tria będzie pięknym przeżyciem, które pokaże, iż to kameralne, nieco salonowe zestawienie instrumentów, może być naprawdę niezwykłe. Pomimo elegijnego charakteru kompozycji życzymy także pogody ducha i optymizmu na nowy tydzień. Do usłyszenia!